یکی از دلایلی کـه عاشقِ کارتون "بابا لنگ دراز" ـم و فوق العاده برام خاطره برانگیزـه 

اینه که با ی قسمتایی از شخصیتِ جودی، همزاد پنداری میکنمـ.

از نوعِ شدیدش!

شاید اون تیکه از شخصیتشـ توی این چند جمله از فالاچی خلاصه بشه :

{برایِ تو که نمیدانی چرا وقتی میخندم این چنین از ته دل میخندم و چرا وقتی می گریم این چنین زیاد می گریم.

چـرا وقتی باید خوشحال شوم خوشحال نمیشوم و چرا گاهی تا این اندازه مشکل پسند و پرتوقع میشوم.

برای تو که هنوز نمیدانی روی کره ای که با تلاش ها و معجزه ها، زندگی انسان رو ب مرگی را نجات میدهند،

 باعث مرگِ صدها، هزارها و میلیون ها موجود زنده میشوند.

میدانی ،زندگی خیلی بیشتر از لحظه ایست بین وقتی که بدنیا می آییم و وقتی که میمیریم.}

از قبیل حرفایی که نمینوشتم، میموند بیخ گلوم و خفه میشدم در آخر ((:

و اینکه جزء چیزای خوب و جالب تابستون 95 ِ من، همین همزاد پنداری بود!

باشد که غرق باشیم در ژرفای این دسته احساساتِ ناب!