کتابِ سبز رنگِ موراکامی کنار دستم چشمک میزند : «دیدن دختر صد در صد دلخواه در صبح زیبای ماه آوریل». هنوز نرسیده ام به قسمتی که نویسنده دختر صد در صد دلخواهش را پیدا میکند. بوک مارکِ فرندز از گوشه کتاب، نور اندکی به قلبم اضافه میکند. آهنگِ ترکی که دوستم برایم فرستاده در پس زمینه اتاق پلی میشود. پرده شفافِ اینروزهایم شده است این آهنگ. و خنجر فرو میکند در قلبم. و خنجر را عمیق تر میکند هربار. سه جلدِ نخوانده گرگ و میش کنار سیم شارژر روی زمین به همدیگر چسبیده اند. یاد جلد اولش افتادم. چقدر بِلا را میشناختم. چقدر بِلا در زندگیِ من جا داشت تمام این سالها. چقدر گوشه های قدیمیِ قلبم را گرم میکند این کتاب. کشک، چوب شور، چیپس، پفک : سایر هم نشینانِ اینروزهای من و اتاق اند. با اشتیاق قاشق قاشق کشک میگذارم در دهانم، همزمان که چشم هایم روی صفحه سریالها در گذارند. دست می اندازم و کمی پفک میخورم. تا به خودم یادآوری کنم همه چیز سر جایش است. اما همه جیز سر جایش نیست. پی ام اسم گذشته. و دیگر نمیتوانم تقصیرها را گردنِ هورمون ها بیندازم. همه چیز سر جایش هست و نیست. جایی در قلبم خالی و تاریک است (خالی و تاریک تر از همیشه). و دارد خودش را منتشر میکند. به تمام تنم. به نقاطی که فراموششان کرده بودم هم. میرود که مرا ببلعد. میرود که یادم بیاورد حریفِ همه چیز نیستم. که به من بگوید «اندوه را در قرارداد زندگی نوشته اند». خیلی سال است تسلیم شدن را حذف کرده ام. اینروزها هم به رقص چنگ انداخته ام. به ترکیب ادویه ها و بوها و طعم ها. به خیابان گردی و آهنگ های عاشقانه که سرودِ پایداری و شادمانی سر میدادند. سعی کردم آنی باشم که غلبه میکند. آنی که جنگیدن را بلد است. اما آن چیز هنوز سرجایش است. منتظر میماند تا بیکار شوم. تا چشمم را از خطوط کتاب ها و سریال ها و غذا ها و خیابان ها بردارم تا قلبم را بفشرد. تلخ کند. و دلمردگی را سُر بدهد در جانم. اینروزها همه چیز سر جایش هست و نیست. شاید تسلیم شدن شجاعتی میخواهد که هنوز بلدش نیستم. شاید باید اجازه بدهم دلمردگی کمی در من رفت و آمد کند. از مختصاتم که به ستوه آمد، خودش مسیرِ آمده را برمیگردد. و تنهایم میگذارد با قلبِ تاریک و خالیِ گذشته. که حالِ بهتری داشت.
