اواخر آذر ماه است. هفته سختی را پشت سر گذاشتم. 1 ماه مانده 20 سالگی ام را فوت کنم. بفرستمش پی باقیِ سالهای رفته. بفرستمش کنار سالی که تو رفتی. در سکون و سکوتِ عجیبِ پسِ روزهای تلاطم نشسته ام. عزیزِ زود از برم رفته، نمیدانم نبودِ تو است یا گذارِ زمان که به خویشتن داری انسم داده است. به بغض های نابجا را فروخوردن. به حق خودم را فریاد کشیدن. به نترسیدن و اخم شدن. به اشک های انتهای شب و در تنهایی در خودم عوض گله ها مچاله شدن و در رویای تو فرو و فروتر رفتن. به هرآنچه بودنت مرا از نیاز به آنها سلب میکرد و اینروزها پُرم از آنها. من لبریزم از وعده خلسه های به تعویق افتاده و جنگیدن با روزمرگی های ماشینی. آکنده از دوری قلبم با خلوتم، نوشته هایم، کتابهایم و هرآنچه پرم میکرد در روزهای خالی از آغوشت. میان آدمها و اتفاق های هر روزه رفت و آمد میکنم و تو در این میان به سراب هم نمیمانی. خالی ام از آغوشت، از خودت، حتی از سرابت ، نازنین بی رحمم. دارم 20 ساله میشوم و کمتر حساسیت بخرج میدهم، گلویم از دردها فشرده میشود، قلبم به تنگ می آید و برای چیزهای کوچک غر و ناله میشوم. جایِ خالی ات را با هرچه پر کردم وا داد، پس افتاد، تاب نیاورد. و هرگز نفهمیدم پشت تمام این سالها چگونه ار هرجایی شروع میشدی؟ چگونه از نبودنت هم نمیرفتی؟ در نبودنت هم از من سر میرفتی. سکوت مهمان لبهایم است. به کم از لبهایم جاری میشوی. جاری نمیشوی اصلا. در دلم اما ... در دلم اما طوفان اقیانوست تا مدت مدیدی به تفصیل و تعمیق خراشم میداد. اقیانوسی که به تازگی به سکون آشنا شده است. حالا، بعد از چندین سال، خموش گوشه ای از دلم نشسته ای. کش نمی آیی. پس نمیروی. پیش نمی آیی. خشمم را برانگیخته نمیکنی. با امید خیالی مخلوط نمیشوی. تنها نشسته ای و نظاره میکنی چه سخت شده ام بعد از تو. چه سر به زیر. چه آرام ... مگر چاره ای داشتم جز به قوی بودن و حفظ قرار؟

در سکوت و سکون عجیب روزهای پس از تلاطم آذر ماه نشسته ام و به سختی ام فکر میکنم. به تاب و توانی که ارمغان ناگزیرِ نبودنِ توست.